نه تو می مانی و نه اندوه؛
و نه هیچ یک از مردم این آبادی؛
به حباب نگران لب یک رود قسم؛
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت؛
غصه هم می گذرد؛
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند؛
لحظه ها عریانند؛
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز ...
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : چهار شنبه 10 خرداد 1391 | 10:48 | نویسنده : خاموش |